Escada
In 2014 begonnen Escada en ik aan ons avontuur samen, en wat voor één!
Zij stond op dat moment al bijna een jaar letterlijk ‘op stal’, maar het was zo’n schatje in de omgang dus toen ze te koop kwam heb ik even getwijfeld, maar besloot ik er toch voor te gaan… Mijn eerste paardje!
Maar Escada bleek een pittige dame en met een handleiding te komen!
Niet dat ze ooit echt stout was (heeft nooit gebokt of gesteigerd),
maar in het rijden begrepen we elkaar niet echt, waardoor zij héél heet werd en regelmatig de zesde vitesse trok…
Telkens je de teugels opnam leek zij lichtjes te panikeren en ‘vooruit’ was dan haar enige antwoord…
Een stuur stond er dan ook helemaal niet aan en tempocontrole was een utopie.
Verschillende lesgevers passeerden de revue maar, niet tegenstaande er in het begin altijd enige verbetering merkbaar was, kwam er steeds dat punt van stagnatie waarna de zaken opnieuw escaleerden en was het vertrouwen wederom volledig weg…
In die tijd kreeg ik dan ook heel wat hulpstukken aangeraden, of de raad een zwaarder bit te steken.
Ik heb dan ook heel hard getwijfeld of ik er goed aan had gedaan haar te kopen - met zelf zo weinig ervaring - en twijfelde zelfs of ik er goed aan deed haar te houden…
Want onder het zadel was het paardje helemaal niet gelukkig meer: één brok stress & frustratie, en ze werkte zo graag…
Ons geluk is geweest dat tijdens één van onze ‘spurtjes’ we Brigitte bijna letterlijk op ons pad aantroffen.
Zij nam even de tijd om Escada en mezelf te kalmeren en met haar aanwijzingen had ik binnen de 10 minuten een ander paard!
Sinds anderhalf jaar timmeren we met ons drietjes aan de weg - en toegegeven, het heeft flink wat voeten in de aarde gehad, is heel confronterend geweest en er is nog héél wat werk aan de winkel - maar wat een parcours hebben we al afgelegd: mijn paard loopt ontspannen in aanleuning en zoekt mijn hand zelfs spontaan op.
Ik mag haar véél meer vragen dan voorheen, ik krijg geen enkel teken van verzet meer.
En hoewel er nog steeds voldoende poeier inzit, genieten we nu van onze ritjes samen en hebben we een hechte vertrouwensband opgebouwd.
Ik heb leren luisteren naar mijn paard, en heb er een echte knuffelkont voor in de plaats gekregen. Weg frustratie aan beide kanten... Waarvoor dank!
Tanja.
Junio
2 jaar geleden kocht ik een prachtig achtjarig springpaard genaamd Junio.
Na reeds een paar weken rijden begon hij onregelmatig te lopen, mank lopen, heel mank lopen, een paar dagen rust en dan weer beter maar nog steeds onregelmatig.
Dierenarts ingeschakeld, echo’s, RX en vooral een gepeperde rekening én op de koop toe niets te vinden in been of hoef. Infiltreren in de hoef dan maar, boxrust, dan weer beginnen, 4 weken later weer mank, opnieuw geïnfiltreerd én weer hoge dierenartskosten, plus die ene horror-uitspraak van de dierenarts HOEFKATROL .
Wat ben ik op de sukkel met dat paard, ik begrijp nu wel waarom dit prachtig mooie paard weg moest bij de vorige eigenaar, hij gaat dit altijd al gehad hebben, de moed zakt me in de schoenen.
Via via kom ik in contact met Brigitte, elke week hebben we een boeiende les van deze zeer kennisrijke vrouw, een nieuwe maar vooral zeer paardvriendelijke kijk op het rijden, alles gaat goed, paard gelukkig en wordt zeer aanhankelijk, baasje heel tevreden!
Plots na enkele maanden tóch weer mank. Brigitte wil mijn paard wel even komen bekijken voor ik de dierenarts bel.
Met tranen in mijn ogen staar ik in de piste naar mijn paard, aan de dubbele longe met Brigitte, en liep na 2 toeren zuiver! Ik kon mijn ogen niet geloven, net kon hij amper de stal uit!
Elien, zegt ze, er is niets in zijn voeten hoor, hij had spanning in de rug.
Na enkele maanden had ik niet alleen een regelmatig lopend paard, maar ook een rechtgericht paard, dat niet meer constant op de schouder viel en na de sprong ging lopen om zijn evenwicht te houden, dat niet meer bokte bij de overgang van draf naar galop, gelijke aanleuning, etc... kortom, het gaat super met ons, en we hebben een heel hechte band nu, zonder Brigitte had ik dit paard moeten opgeven. Ik ben zo dankbaar dat het zo ver niet is moeten komen.
Bedankt Brigitte!!
Ellen
Pilou
2013: Pilou stond al een tijdje te koop op de manège waar ik toen lessen nam. Hij was het paard van de dochter van de manègehouder. Er waren al verschillende potentiële kopers komen kijken maar niemand kon tot zover de eigenaar ervan overtuigen dat Pilou mee met hen zou mogen vertrekken.
Pilou. Een paard dat ontzag inboezemde en intimiderend overkwam. Hij stond in de achterste stal, afgeschermd van zijn buur. Dressuurmatig gereden en getrained om te springen. Hij werkte hard. Deed zijn uiterste best. Hij reed soms mee in de groepslessen, waar we hem stiekem allemaal bewonderden. De mooie, krachtige, uitstekend verzorgde en gekoesterde Pilou.
Alle andere paarden hadden weidemaatjes. Hij echter niet: Pilou ging altijd alleen op de wei. Hij stampte naar andere paarden, hij was „ne kwaaie“, zo eentje met een rode strik in zijn staart (bijnaam: broncosaurus). Kwam je bij zijn box staan, gingen zijn oren in zijn nek, zijn hoofd omhoog en met zijn doffe ogen keek hij hooghartig op je neer. Een knorrig paard. De oogplooien altijd in een strenge frons en zijn mond gespannen. Alsof hij op zijn tanden beet. En altijd die doffe ogen waar je absoluut niks in kon lezen.
Soms mochten we hem borstelen. Dat liet hij begaan. Berustend. Misschien wel genietend.
Mijn zoektocht naar een eigen paard ging ondertussen verder. Liefst een ruin, ééntje waarvan ik de voorgeschiedenis kende, hoe hij werd gereden, van mensen die ik kon vertrouwen. Ik nam mijn tijd. Soms mocht ik met Pilou rijden in de groepslessen, onder streng toezicht van de eigenaar. Er waren al ballonnetjes opgelaten maar ik was de laatste om door te hebben dat men Pilou en mij wel samen zag. Tot die zondag dat ik, zoals elke keer dat ik op de manège was, naar de box van Pilou was gegaan om hem te aaien, hem te borstelen, met hem te praten en hem worteltjes te voeren. De ruiter van Pilou zijn overbuur kwam babbelen. Een tweede vriendin kwam erbij staan. Uren konden wij zo bezig zijn. Van box tot box. Ineens kwam DE vraag, terwijl ze diep nadenkend naar Pilou en mij keek: „wat ik niet begrijp he…waarom koop jij Pilou eigenlijk niet???“. Stilte. Met hoevenkrabber in de hand stond ik daar. Vragende blikken van over de staldeur. Euhm… Long story short: Pilou werd mijn eigen heart horse.
Richtlijnen en handleiding erbij: Pilou moest met een Pelham gereden worden. Zo gezegd, zo gedaan. Maar het voelde niet ok: voor mij toch niet. Altijd en overal: Pelham erin. Dressuurles, springen, wandeling: Pelham. Longeren? Pessoa tuig erop. Moest zo.
Vertrek naar een andere manège want de thuisbasis ging sluiten. Piepkleine binnenpiste, schuin aflopende buitenpiste. Maar wel eindeloze mogelijkheden om te wandelen. En toen begon de miserie. Pilou begon te struikelen met zijn voorbenen en onverwacht weg te zakken op zijn linker achterbeen. Hoefsmid erbij. Tandarts laten checken. Osteopaat meerdere keren. Meerdere osteopaten ook. Dierenarts. Andere dierenarts. Dry needle. Radiogolven. Zadelcontrole. Meer vitamine E. Spierversterkende supplementen. De tijd verstreek. Geen beterschap.
Vastgelopen. Letterlijk en figuurlijk : vastgelopen. Zowel Pilou als ikzelf. De machteloosheid viel met geen pen te beschrijven. Mijn toen 13 jarige Franse Draver ruin en ik waren in een vicieuze cirkel beland.
Eindelijk plaats vrij op de manège dicht bij huis. Pilou vond alles best en was snel gesettled. Maar het gesukkel ging van kwaad naar erger. Repeat van al het bovenstaande. Er werd een dressuur clinic met een grote der aarde georganiseerd. Wij benieuwd. Alle ruiters hadden een half uur met de trainer. Pilou en ik reden de piste in en het begon al: bakken kritiek. Er bleef geen spaander heel van het paard en na amper 15 minuten mochten we al beschikken. Het had geen zin met zo een „geval“. Ik had nog het boek en de DVD gekocht van de trainer maar de spullen staan nog netjes verpakt in de kast.
Radeloos, moedeloos, wanhopig op zoek naar hulp. Waar nog te beginnen? Wat nog te geloven? Waar iemand te vinden die niet alleen focust op de ruiter maar ook op het paard? Iemand met oog voor het welzijn van het paard? Iemand die het hele plaatje laat kloppen. En aub: niet iemand die zegt: harder bit, sporen en zweep.
Twee woorden. Twee woorden van een vriendin betekenden DE ommekeer voor Pilou en mij: „bel Brigitte“. Ik vergeet dat moment nooit. Alle moed bijeen geraapt en gebeld. Brigitte zou komen. Het begin van een nieuw tijdperk. Ja, er was veel werk. Ja, het zou betekenen dat we van nul moesten beginnen. Ja, zowat alles moesten Pilou en ik opnieuw leren. Ja, het zou confronterend zijn. Ja, het zou een hobbelig parcours worden (voor mij). Maar we zijn er met ons drie aan begonnen. Want vanaf nu waren we een team van drie.
Het klikte direct. Het voelde zo juist. Het voelde exact alsof de puzzelstukken op hun plaats vielen. De logica was frappant. We waren vertrokken en deze keer „for real“. Brigitte, met eindeloos geduld, legde naast het „hoe“ ook het „waarom“ uit. Denkwerk en elke keer tot dezelfde vaststelling komen: „maar natuurlijk“! De consequente logica en vooral het resultaat ervan, liet niet lang op zich wachten. Pilou reageerde na wat verwarring in het begin (wat hem niet kwalijk kon worden genomen), uiterst goed op de oefeningen. Hij kwam los: lichamelijk EN mentaal. De immer schrale, magere ruin met de doffe ogen en strenge blik begon aan zijn transitie. We kregen weer plezier in het rijden en met elke les groeide het wederzijds vertrouwen. Het leek wel of Pilou wilde zeggen: „eindelijk: dit is hoe het hoort.” Leren, luisteren, kijken, voelen en openstaan voor Brigitte haar werk is onze redding geweest.
Noem mij gerust een softie maar de algemene houding van Pilou veranderde drastisch. De eens zo knorrige, afstandelijke ruin met de doffe ogen en immer zorgelijke frons leek te ontdooien. Ook in zijn stal. Waar hij vroeger niet de moeite deed om naar de staldeur te komen, stond hij nu met operichte oortjes te wachten. Tijdens het borstelen en verzorgen begon hijzelf contact te zoeken: hij begon te genieten. Knuffelen was nooit zijn ding maar de in zichzelf gekeerde ruin begon het fijn te vinden om aangehaald te worden. Wat me nog het meest opviel en recht door mijn hart boorde, waren zijn ogen. Zijn grote, donkere, doffe ogen kregen hun glans terug. Vroeger gaf hij de indruk van te zien maar niet te (willen) kijken. Zijn blik werd helder en open. Hij begon echt naar mensen en dingen te kijken met interesse. Naarmate we vorderden, klaarde zijn blik op en werden zijn ogen grote, glanzende kijkers. Lach niet als ik zeg dat er echt pretlichtjes in verschenen.
Aan de ruiter was zo mogelijk nog meer werk. De methode van Brigitte is niet in één hokje te stoppen en is holistisch opgevat. Bewustwording was het vertrekpunt. Wisselwerking door bewustwording. Afleren en aanleren. Mind & body. Psychology en anatomie. Visualiseren en voelen. Oorzaak en gevolg. Centered riding en horsemanship. Vallen en opstaan. Begrijpen en toepassen. Een hele nieuwe wereld ging open voor mij. De inpakt van de lessen met Brigitte is zo groot, dat ze doordringen in je houding in het dagelijkse leven.
We zijn inmiddels drie jaar verder en elke week gaat „ons team“ aan de slag. Het contrast is enorm. Pilou is een compleet ander paard. Uiterlijk en innerlijk. Onherkenbaar, zonder overdrijven. Het lijkt wel of hij alle verloren jaren van voor de ontmoeting met Brigitte wil inhalen. De ruin staat met zijn vier voeten vollop in het leven, bruist van energie, kijkt geamuseerd rond met zijn glanzende pientere ogen, heeft weer deugnietenstreken (zucht) en zijn blinkende vacht spant zich rond zijn spieren (en buikje). Onze inmiddels zestienjarige beleeft zijn tweede jeugd. Wat een paard!!!
Ik zou nog uren kunnen doorgaan maar dat zou ons te ver leiden. Daarom, namens Pilou en mezelf, uit de grond van ons hart: dankjewel, Brigitte. Dankjewel voor alles. Ik hoop vurig dat we nog lang mogen samenwerken.
paragraaf. Klik hier om je eigen tekst tekst te voegen.
Carla
Naranjito
Naranjito, c’el’histoire d’une orangette, petit cheval espagnol à la volonté de fer. Il est entré dans ma vie par un bel été, tout fringant.
Entre novembre 2014 et août 2018, son pied antérieur gauche a développé avec une créativité débordante à peu près tous les symptômes figurant au dico véto pour exprimer un déséquilibre : tendinite du fléchisseur profond du doigt, descente de phalange, kératome, opération, plâtre mal posé, enfoncement du talon interne, nécrose des tissus de la couronne et du pâturon côté interne, absence de repousse de la muraille de ce côté durant 2 mois mais la repousse des autres côtés donnèrent un pied asymétrique à parer tous les jours, fourbure latérale bien sûr, bleimes, abcès tellement énorme qu’il a décollé tout le périople des glomes, la fourchette et la sole à tel point que l’on pouvait voir le coussin plantaire, et enfin nouvelle fourbure. Le tout accompagné de son lot de soins, radios, anti-tout-ce-que-l’on-veut, hospitalisations, bains de pieds, gels, onguents, pommades, glace, chaussures, semelles, pansements et autres langes, bandes et tapes, et surtout, des kilomètres de marche à pied. A tel point que quand vous apportiez un seau, ce petit rouquin levait le pied, vous déposiez le seau, il déposait son pied dedans, et y restait le temps que vous alliez vaquer à toutes les occupations incombant à un cavalier qui ne peut pas monter.
Naranjito a continué à être manipulé en permanence, ayant passé une année entière au boxe. Dès qu’il pouvait poser son pied à terre, ce qui était très variable d’un jour à l’autre, je le faisais bouger un peu afin d’irriguer son pied. Il se moquait bien de l'avis de ceux qui préconisaient l'euthanasie, et n'était pas du tout prêt à partir.
Je me disais : « s’il peut marcher, il peut travailler ». Je lui mettais un bridon ou un licol, et nous nous en allions marcher 5 minutes, 10, 20… avec deux longues cordes en guise de longues rênes. Il m’apprit à me positionner, et à utiliser de nouveaux outils de cavalier à pied, en particulier la respiration qui me permettait de lui communiquer mes souhaits en matière d’allure et de direction.
Ayant fait en 2007 un stage d’équitation centrée auprès de Sylvie Houbion, je lus Sally Swift, et j’appliquai à pied ce que j’en avais imprimé, le tout appliqué à la position reculée spécifique aux longues rênes.
Un an et demi après son opération du 18 juin 2015, je suis remontée 10 minutes sur le dos de Naranjito en utilisant la respiration. Nous avons marché, trotté 5-6 foulées, et je suis redescendue.
Il se comportait comme si j’étais descendue de son dos la veille, sous les yeux ébahis de nos colocataires.
Durant les 3 années suivantes, nous avons oscillé entre boiterie et sensibilité, la sole mesurant à tout casser 3 mm d’épaisseur. Le sabot était tellement mou et cassant qu’il n’y avait aucune matière pour y clouer un fer. Je lui mettais en permanence lange et chaussure avec une semelle en caoutchouc naturel dans le fond, afin qu’il puisse marcher sans douleur.
Nous continuâmes à nous exercer aux longues rênes, et à monter tout doucement, mais nous n’étions jamais vraiment sortis d’affaire.L’équitation centrée continua de m’attirer comme une piste de solution ; j’étais convaincue qu’il devait avoir un déséquilibre physique qui déportait le poids sur son pied gauche. Les fourbures ne s’étaient jamais portées que sur ce pied, pas même sur le 2ème antérieur. Elles n’étaient donc pas métaboliques.
Je décidai de me ré-intéresser de plus près à cette technique inspirée d’Alexander, en me disant que mes propres asymétries de cavalière avaient peut-être joué un rôle dans ce cercle infernal, par un mauvais usage de moi.Lors de la formation en Centered Riding pour devenir Instructeur de Niveau 1, je rencontrai Brigitte Salu.
C’est simple, elle entra dans la salle, je la vis, elle me vit, et vint s’asseoir à côté de moi. Le courant passa immédiatement. Sur l’histoire de Naranjito, elle réagit en me disant qu’elle était convaincue en effet de ce déséquilibre, et que la revalidation des chevaux victimes de boiteries chroniques était sa spécialité.
Depuis la formation, nous avons tout fait pour retrouver un équilibre :J’ai compris mon propre déséquilibre gauche – droite, mon côté fort et mon côté faible, qui impactent directement le cheval, que ce soit monté ou à pieds ! Je travaille à renforcer mon côté gauche afin qu’il participe à l’équilibre du mouvement, au lieu de céder sans cesse dans un pli inconscient.
Par ailleurs, Naranjito a peu à peu pu être ferré avec une plaque de cuir, au mois d’août 2018 (moi qui étais convaincue des pieds nus, cela était nécessaire). Il a été castré dans l’espoir de lui rendre un mental plus serein, et espérons bientôt une vie sociale. Il a également changé d’écurie pour un environnement plus apaisant. J’ai pu petit à petit cesser de me demander si mon cheval allait boiter aujourd’hui ou non.
Et depuis novembre 2018, nous avons même pu reprendre des cours ! C’est bien sûr Brigitte qui me les dispense. Si je devais décrire les cours de Brigitte, je dirais que c’est un menu 1 étoile Michelin de compétences acérées : une précision d’horloger pour commander à distance vos mains ou vos épaules, un œil de lynx pour repérer la moindre perte de mouvement et d’équilibre, un respect de l’intégrité du cheval d’une exigence dépassant tous les professeurs rencontrés jusqu’ici, une douceur inégalée dans l’utilisation des aides qu’elle préconise, une connaissance avertie des principes de sensibilisation aux aides vous permettant d’avoir un cheval léger, et surtout, une technique infaillible pour vous apprendre, jour après jour, heure par heure, minute par minute, à conscientiser et rompre les habitudes posturales – pourtant ancrées dans vos cellules– acquises par le cheval et le cavalier durant des années, afin remettre votre cheval en équilibre sur ses 4 pieds à chaque pas, en piste, en balade, et dans vos rêves les plus fous.
C’est alors que petit à petit, vous découvrez que, à la fraction de seconde où votre cheval trouve l’équilibre, son mouvement se délie avec une puissance insoupçonnée. Comme si tout-à-coup, l’option turbo avait été installée. Que si vous et votre cheval aviez pris l’habitude de perdre l’allure au galop, ce n’était qu’une question de répartition du poids du corps du cheval sur ses 4 pieds, et que dès qu’il y parvient, votre cheval flotte comme un nuage, et vous êtes porté comme une plume au vent par son rythme envoûtant.
Merci infiniment Brigitte pour ton apprentissage indispensable ! Je le conseille à tout cavalier qui souhaite comprendre et soutenir l’équilibre biomécanique de son cheval toute sa vie durant.Depuis plus de 25 ans, elle dispense des cours d'équitation ainsi que des séances de revalidation du cheval à une clientèle de dressage, de représentation, d'obstacle, mais aussi tout simplement aux amoureux des chevaux.
Tout comme la plupart des passionnés de chevaux, elle a été atteinte très jeune par le virus. Depuis, animée par l'ambition de monter à cheval de manière toujours plus harmonieuse et respectueuse de son partenaire équin, elle n'a de cesse de nourrir sa soif de connaissance.
C'est ainsi qu'elle s'est formée à différents aspects de la discipline équestre : le dressage classique, la revalidation du cheval, l'équilibre et la rectitude, le horsemanship, la méthode Franklin initiant à l'art du mouvement, la biomécanique du cheval, l'Equitation Centrée, et plus récemment l'Ecole de Légèreté selon la méthode de Philippe Karl.La connaissance issue de l'ensemble de ces approches mêlée à sa propre sensibilité et à son expérience font de l'enseignement de Brigitte Salu une méthode unique.